Bir Empati Meselesi

-
        
   
     Anlamaya çalışıyorum insanları, hatta bazen kendimi onların yerine bile koyuyorum. Ne yapmaya çalışıyorlar, ne düşünüyorlar merak ediyorum. Ben olsam ne yapardım diye soruyorum mesela kendime. Her zaman net cevaplar veremesemde, hayatı anlamayı, farklı öğretileri görebilmeyi, farklı hayatlara dokunup  onları yaşayabilmeyi istiyorum. Bana göre insan, kendine kattığı farklı pencereler kadar çeşitli düşünce yapılarına sahip olabilir. Aslında bu sebeple hep farklı türlerde kitaplar, yazılar okumaya çalışıyorum. Her öncesinden sonra gelen bilgi, yeni bir dünyaya dalma sebebi benim için. Ne kadar çok başka bilgi o kadar çok daha dünya. Düşünmek önemli  körü körüne, sığ bir şekilde vazgeçmeden, tek bir görüşü, inanışı, amacı değil tabii ki.  Sorgulayarak, araştırarak, doğru adımlarla. Yoksa yeryüzündeki herkesin düşüncesi sualsiz kabul edilmez miydi? Ne anlamı kalırdı bize verilen  aklın. Onu kullanmayıp  köreldikten sonra. Gelen ilk vahiy bile ‘oku!’ iken bu düşünmekten, okumaktan, mantıklı bir cevap aramaktan kaçmak neden? Korkuyor olabilir miyiz? Karşımıza çıkanlardan, alacağımız cevaplardan. İşin ucunda ‘artık öğrendin biliyorsun’ cümlesi var nihayetinde. Bence kaçıyoruz, bir şeyleri bilmekten, öğrenmekten.  Bilmemek işimize geliyor, o sorumluluktan kurtulduğumuzu  sanıyoruz. Oysaki sadece kendimizi kandırmış oluyoruz. Çok basit o zaman hiçbir şey bilmeyelim, görmeyelim sürekli üç maymunu oynayalım. Peki hayat bunun neresinde kalıyor. Önümüze düşen olayları sürekli ötelersek nasıl yaşayacağız? Nasıl ayaklarımızın üzerinde dimdik duracağız? Nasıl insanlara doğru örnek olup, düzgün evlatlar yetiştireceğiz? Hayata kör olmamak gerek. Neler yaşanır,  neler atlatılır, her şey insanlar için bir imtihan değil mi? Sınavdan geçenler de olacak kalanlarda. İlla bir taraf seçmemiz gerekliyse biz hangi tarafta olacağız? mühim olan bu sanırım.



                    06/04/19

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Şiir/Milyon Kere Ayten

-
Resim
Ben bir Ayten'dir tutturmuşum  Oh ne iyi Ayten'li içkiler içip  Sarhoş oluyorum ne güzel  Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin  Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor  Şarkılar söylüyorum Şiirler yazıyorum  Ayten üstüne  Saatim her zaman Ayten'e beş var  Ya da Ayten'i beş geçiyor  Ne yana baksam gördüğüm o  Gözümü yumsam aklımdan Ayten geçiyor  Bana sorarsanız mevsimlerden Aytendeyiz  Günlerden Aytenertesidir  Odur gün gün beni yaşatan  Onun kokusu sarmıştır sokakları  Onun gözleridir şafakta gördüğüm  Akşam kızıllığında onun dudakları  Başka kadını övmeyin yanımda gücenirim  Ayten'i övecekseniz ne ala, oturabilirsiniz  Bir kadehte sizinle içeriz Ayten'li İki laf ederiz  Onu siz de seversiniz benim gibi  Ama yağma yok  Ayten'i size bırakmam  Alın tek kat elbisemi size vereyim  Cebimde bir on liram var  Onu da alın gerekirse  Ben Ayten'i düşünürüm, üşümem  Üç kere adını tekrarlarım, karnım doyar  Parasızlık da bir şey mi  Ölüm bile kötü değil  Aytensizlik
Devamı

YAHYA EFENDİ TEKKESİ

-
Resim
         Boğazın dört manevi sahibinden birisi olan Yahya Efendi Hazretleri türbesi Çırağan Sarayının karşı yokuşu, Yahya Efendi Sokağının sonunda bulunuyor.  Yokuşu tırmanırken sağ tarafta bir mermer çıkıntı bulunuyor. Bu mermer zamanında hamallık yapan insanlara kolaylık sağlaması amacıyla yapılmıştır. "Hamal taşı" ya da "istirahat taşı" olarak da bilinmektedir. Bu mermerin yan tarafında zamanında Yahya Efendi Hazretleri tarafından yapılmış ama günümüze kadar gelmeyi başaramamış tadilattan geçmiş bir çeşme bulunuyor. Yahya Efendinin bir şiir ustası olduğu da bilinmektedir ve çeşmenin üzerinde iki tane kitabe vardır. Kitabenin sonuna tarih düşülmüş ve Miladi 1538- Hicri 945 yıllarını göstermektedir. Aynı yıl içerinde Kanuni Sultan Süleyman Karaboğdan seferine çıkmış, Barbaros Hayrettin Preveze Savaşını kazanmıştır. Fakat çeşme üzerindeki bir kitabede de çeşmeyi yaptıranın Yahya Efendi olduğu fakat Mahmut Efendinin e tamir ettirdiği ve ikinci ihya ettiricisi olduğu
Devamı

İYİLEŞMEYİ İSTEMEK..

-
Resim
        İnsanlar bazen bazı acıların, bazı hüzünlü anıların sadece kendi başlarına geldiklerini zannediyorlar, oysaki hayır dünya yedi buçuk milyar ve yadsınamaz bir kısmı farklı hayatlarla aynı duyguları eminim ki tecrübe ediyordur. Fakat o buruk tecrübe sahiplerinin ancak şanslı bir kısmı mental olarak sağlıklı bir hayat sürmeyi tercih edip bırakıyorlar ve savaşlarını bitiriyorlar. En büyük düşmanımız olan (aynı zamanda da en büyük dostumuz da kendileri :)) kendimizle ve kalınmaması gereken iki zaman yani biri değiştiremeyeceğimiz, geri getiremeyeceğimiz geçmiş ve daha erkenden inşa edemeyeceğimiz, engel koyamayacağımız gelecek... Ne yazık ki öyle bir yaratılış var ki içimize ille de müdahale edemeyeceğimiz olayların kaygısıyla kendimize hayatı zehir etmekten zevk alıyoruz. Bazı insanlar kaostan beslenirken bundan zevk alıyorlar ve o bahaneleri giderse nasıl üzüleceklerine şaşıracakları için hep üzülecek ve kendilerini derbeder hissedecek bir olay buluyorlar kendilerine. Melankoli bi
Devamı