YAŞAM

Güzel günler göreceğiz çocuklar
Güneşli günler göreceğiz.
Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar
Işıklı maviliklere süreceğiz…

   Nazım'ın da dediği gibi mi cidden? Gelmiyor gibi çünkü o güneşli günler. Her gün yepyeni bir olaylar silsilesiyle güne merhaba diyoruz. Küçükken büyümek ister ya insan ve derler büyükler büyüyünce de küçülmek isteyeceksin diye... Beş yaşıma girdiğim günü hatırlıyorum. Oturma odasının kapısından beş kardeş yaparak elimi içeri giriyordum. Karşımda annem ve babam... İlk kurduğum cümlem "ben bugün beş yaşına girdim." tabi ki ardından sıralanan bir çok cümlenin ardından bizimkilerden o meşhur cümle döküldü. Asla böyle olmayacağını kabul ettirmeye çalışıyordum o zamanlar. Oysa ki bu cümleleri kuran bütün diğer büyükler gibi bizimkilerde çok haklıymış. Daha geçen 16 Mayıs'ta 23 yaşıma girdiğim gün söyledim çok haklılarmış. Büyümek özgürlük sanıyormuşum ancak büyümek en çok sorumluluk imiş. Bir zamanlar oyuncaklar, arkadaşlar, çarpım tablosu belki kardeşle yatak kavgası iken problemler gün geliyor hayatın meşgalesi bir kenara, doğru insanlarla karşılaşmak üzere dualar ediyoruz. Zamanın getirisinin yanında götürdükleri daha çok canını acıtıyor insanın. Büyümek demek tanımak, farkına varmak, değişmek zorunda kalmak demek artık... Hepsinin yanında okumak, görmek, bilmek, öğrenmek ve yaşamak demek. Elbet güzelliklerin de olması gerek yoksa nasıl çekilir olur ki bu koskocaman dünya, bu yaşam. Yaşıyorum diyebilmeli insan, pes etmeden, düşse de kalması bilerek, daha çok yer görerek, daha çok şey okuyarak kendini geliştirerek. Bıkmamalı, beklemekten usanmış üsluptaki tavrıyla Cahit Sıtkı misali ölüme olan bekleyişini bu denli dile getirmemeli. 

Neylersin ölüm herkesin başında.

Uyudun uyanamadın olacak.

Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?

Bir namazlık saltanatın olacak,

Taht misali o musalla taşında.

Varlığını inkar etmeden her an gelebileceğinin farkında olarak devam etmeli yaşamaya.

Güzel Günler Göreceğiz

Güzel günler göreceğiz çocuklar
Güneşli günler göreceğiz.
Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar
Işıklı maviliklere süreceğiz…

Açtık mıydı hele bir son vitesi,
adedi devir, motorun sesi.
Uuuuuuuy! Çocuklar kim bilir
ne harikûlâdedir
160 kilometre giderken öpüşmesi.

Hani şimdi bize,
Cumaları, pazarları çiçekli bahçeler vardır.
Yalnız cumaları, yalnız pazarları…

Hani şimdi biz,
Bir peri masalı dinler gibi seyrederiz
Işıklı caddelerde mağazaları.
Hani bunlar,
77 katlı yekpare camdan mağazalardır.

Hani şimdi biz haykırırız
Cevap:
Açılır kara kaplı kitap; Zindan.

Kayış kapar kolumuzu
Kırılan kemik, kan.

Hani şimdi bizim soframıza
Haftada bir et gelir
Ve çocuklarımız işten eve
Sapsarı iskelet gelir.

Hani şimdi biz;
İnanın güzel günler göreceğiz çocuklar
Güneşli günler göreceğiz.

Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar
Işıklı maviliklere süreceğiz…

Nazım HİKMET

Otuz Beş Yaş

Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Neden böyle düşman görünürsünüz;
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Hangi resmime baksam ben değilim:
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim

Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Hayata beraber başladığımız
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!

Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Nerden çıktı bu cenaze? Ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.

Uyudun uyanamadın olacak
N'eylersin ölüm herkesin başında.
Bir namazlık saltanatın olacak.
Taht misali o musalla taşında

Cahit Sıtkı Tarancı